कारण दूर करा
मित्रहो, कारणं कशाला नसतात? कारणं प्रत्येकाला असतातच. मग अंगावर तिळाइतका फोड यायचा झाला तरी कारण लागतं.
झाडाचं पानदेखील कारणाशिवाय हलत नाही, असं आपण म्हणतो. तुम्ही तरी इथे कारणाशिवाय कुठे आलात? मीसुद्धा इथे कारणाशिवाय आलेलो नाही. सार्‍याच घडामोडी कारणाबरहुकूम चालत आहेत. मग ते कारण काहीही असू दे. आत किंवा बाहेर कुठेही. देहात किंवा ब्रह्मांडात कारणे दूर होताच परिणाम दूर होतील. परिणाम आहेत रोग. कारण आहे मूळ. रोग तोडायचा तर मूळं तोडा. तोडताच मूळ रोग कोसळेल.
जर रोग आपण कचरा मानला, अडथळा मानला, व्यत्यय समजला, तर उपचार म्हणून काय असणार?
उपचार म्हणजे कचर्‍यावर कारवाई
सफाई - सफाई... अंतर्बाह्य कारवाई सफाईची. करू सफाई नखा-नाकाची, करू सफाई तना-मनाची, करू सफाई कणा-कणाची. कशी करणार सफाई? कशी करणार कचर्‍यावर कारवाई?
उत्सर्जन संस्था हाच कचरा उपसणारा कॉन्ट्रॅक्टर
हे पहा, अंतर्गत सफाई कशी करूया? बंदिस्त देहात देहांतर्गत हस्तक्षेप आपणाला करता येत नाही. अन्यथा वाहिन्या, आतडी, फुफ्फुसे साफ करून निरपून ठेवली असती. बचाळी, घसा, जिभेपर्यंत आपण नाहीतरी हातानेच साफ करतो. पण आतल्या बंदिस्त शरीराची सफाई कशी बरं करणार?
आपण असं करूया का? आपण आतली सफाई उत्सर्जन संस्थेकडेच देऊया. जी संस्था नैसर्गिकरीत्या तेच काम करते आहे. त्यालाच आणखी मदत करता येते का पाहू? कशी बरं मदत करता येईल उत्सर्जन संस्थेला? मल, मूत्र, थुंकी, बेडका, घाम, लिचडी, उलटी आणि उच्छ्वास यांना, त्या त्या मार्गे बाहेर काढायला आणखी गती देऊया. ज्याने आतलं जग साफसूफ होऊ शकेल.
साबण सफाईचे काम, मूत्राकडे द्या !
आतल्या सफाईसाठी झाडू म्हणून, साबण म्हणून आपणाला काय बरं वापरता येईल? ज्यामुळे नसानसांत आणि रंध्रारंध्रांपर्यंत आपल्याला सफाईसाठी पोचता येईल. बाहेरून केमिकल म्हणा किंवा कुठली औषधं म्हणा, शरीरात सफाईसाठी पाठवायचं म्हटलं तरी, ते अतिक्रमणच होईल. मग काय बरं करूया?
देहातून आलेले मूत्रच आपण सफाईसाठी साबण म्हणून वापरूया की ! कशी वाटते कल्पना? आपलंच बोट-आपल्याच डोळ्यात. आपलेच ओठ अन् आपलेच दात. आपलेच मूत्र आणि आपलेच मित्र.
मित्रहो, तुम्हाला माहीत आहे का? मूत्र हे रेचक आहे. मूत्र हे विरेचक आहे. तेव्हा यासाठी याचा मुद्दाम वापर करूया. सर्वत्र अन्य वन्य प्राणी या मार्गाचा अवलंब करताना दिसतात. शिवाय मूत्र सजातीय आहे. पाणी भरपूर पीत रहा आणि निघणारे मूत्रही घेत रहा.
दुष्काळग्रस्त भागात आपण ऐकतो की नाही, ‘पाणी अडवा आणि पाणी जिरवा’ तसं रोगग्रस्त व भयग्रस्त माणसासाठी ‘मूत्र अडवा आणि मूत्र जिरवा’ ही मोहीम उघडली तर काय-काय बरे होऊ शकेल?
आतड्यापासून - कातड्यापर्यंत, नखापासून - केसापर्यंत, अणूपासून - परमाणूपर्यंत आपल्याला साफसफाई करता येईल. स्थूल अडथळ्यापासून सूक्ष्म अडथळ्यापर्यंत बारीक सारीक गोष्टी आपल्याला साफ करता येतील.
मित्रहो, मूत्र हेच काम करीत आहे. त्याचं हेच काम असतं. ते देहातीलच असल्यामुळे बेमालूमपणे देहाच्या अणू-परमाणूपर्यंत ते स्वत:च आत उतरते. अडथळ्यांना, व्यत्ययांना घेरत आणि त्यांना गचांडी देत बिचारं बाहेर काढतं. ऑटोमोबाईलमध्ये पेट्रोल, डिझेल यानेच गाड्यांचा आतील भाग साफसूफ करतात आणि तो उत्तम साफ होतोही. तद्वत ऑटोयुरीन उपचाराची ही पद्धती आहे.
सारे अरिष्टच कचरा
कचरा, कचरा किंवा अडथळा, अडथळा तरी काय असतो? आपण दिवसभर, दुसर्‍यांची व आपल्या जिभेची मर्जी सांभाळत चुकीचं खात राहतो व सतत ठोकत राहतो. तेल, मीठ, मैदा, मसाले-फसाले, तिखट, साखर, तांदूळ व प्राणिजन्य पदार्थांपासून अगदी दुधापर्यंत जे म्हणून खातो, मग कधी जिभेसाठी खातो, कधी कंपनी म्हणून खातो, संस्कृती म्हणून खातो, कधी आग्रह म्हणून खातो, ते जातं कुठे?
तेच मित्रहो, इतस्तत: अडकत राहतं, फुगत राहतं, कुजत राहतं. ठणकत राहतं, दुर्गंध देत राहतं. हेच आमच्यात वाजत राहतं. आम्हाला वाजवतही ठेवतं. आम्ही संस्कृतीच्या नावाखाली सारं काही निष्ठुरपणे सहन करतो; कारण देश तसा वेश, जग तसा मी, असंही म्हणतो. कळून तरी काय करणार, जीभ वळली पाहिजे ना?
बुक्का होऊया गिनीजबुकासाठी !
एक बाजूला पेट्रोलच्या गाडीत पेट्रोलच घालणार, शाईच्या पेनमध्ये शाईच घालणार, रिफीलिमध्ये रिफीलिच टाकणार; कारण यात दुसरं काही घालताच येत नाही. यात दुसरं काही घालून चालतही नाही. तशी सुविधाही त्यात नसते; पण आपल्या पोटात घालायला धरबंद नसतो.
गिनीज बुकात जायचं तर मग, चला.... माती, काचा, वाळू काहीही खाऊया. संस्कृती आपली म्हणते काय आहे? ‘मरावे परी कीर्तिरूपे उरावे.’ गिनीज बुकात उरण्यासाठी ऊर फोडून घेत असतात. बुक्का स्वत: होत असतात.
रोग हीच थकबाकी
हे असेच खेळ सर्वत्र कमी-जास्त प्रमाणात चालू असतात. त्याची बेरीजच तुमच्या नावे थकबाकी सदरात निघत असते. ज्याला आपण रोग म्हणतो, कुरूपता म्हणतो, दुर्गंध म्हणतो, दु:ख म्हणतो.
मते ज्याला तोच सत्तेवर
सर्व दु:खांमागे अशीच बेहिशेबी बेहोषी लागलेली असते. जसे बैलाच्यामागे गाडीचं चाक लागावं तसं.
व्यवहारामध्ये तुम्ही चोराचा माल घेतलात, चोराला चोरीसाठी संमती, सहानुभूती दिलीत, तर आपण चोरच समजले जातो. इकडे तुम्ही रोगाला इतके बळ पुरवत असता, तेव्हा तुम्हीसुद्धा रोगच ठरता. ज्यांना तुम्ही मते देणार, तेच निवडून येणार, दुसरं काय होणार?
छोटे रोगच गबरे-खबरे
छोटे रोग प्रारंभी-प्रारंभी तुमचे मित्र असतात. तुम्हाला जाग देत असतात. सर्दी वारंवार होऊ लागली की मागून दम्याचा साहेब येत असतो किंवा ते साहेब येण्याची तयारी करीत असतात. मामलेदार, कलेक्टर या साहेबांपुढे जसे त्यांचे पट्टेवाले असतात, अगदी तसे पुढे काही रोग पूर्वसूचना देत येत असतात, खबर्‍याचे काम करतात. पण आम्ही गबरे बेहोश असू तर मग काय? इतक्या छोट्या-मोठ्या सूचनेवर जो मालक बंदोबस्त ठेवून गस्त घालेल, तो शहाणा ठरत असतो. म्हणजे काय करायचे?
प्रत्येक रोगास कारण
देहात तिळाइतका फोडदेखील विनाकारण नसतो. त्याला समर्थ कारणे असतात. घरात कोळीष्टके नाकातोंडावर लोंबकळू लागली तर, त्यालाही समर्पक कारणे असतात. आम्ही लगेच लांब काठी घेणार, त्याला झाडू बांधणार. लख्ख झाडून काढणार. मग दिवाळी असो किंवा नसो. घरातील सौंदर्याचे दिवाळे निघू नये याची काळजी घेतो. अगदी तसे देहाच्या घराचेपण आहे.
तिळाइतका फोड आला तरी देह झाडून घ्या. सर्दी आली तरी, ताप भरला तरी, खोकला, बेडके आले तरी. कचर्‍याचा डबा भरून बाहेर कचरा डोकावतो आहे असे समजा. त्याला कोंडाळ्यात पालथा करून या.
म्हणजे काय करायचं? मोठमोठी दुकानं, कधी कधी स्टॉक चेकिंग म्हणतात व खरेदी-विक्री बंद म्हणून बोर्ड लावतात. तुम्ही वाचलं असेल. अगदी तसं, तुम्ही खाणे-पिणे व बोलणेसुद्धा बंद करून उपवास करायचा. शर्टावर ‘इन सायलेन्स’ म्हणून लिहा हवं तर !
क्रमश:
